Livingstone en South Luangwa National Park

Hoi allemaal!

Bij deze mijn laatste bericht alweer vanuit Zambia. De tijd vliegt werkelijk. Volgende week woensdag zit ik alweer in het vliegtuig terug naar het oude vertrouwde Holland om dan meteen weer helemaal los te gaan tijdens de Noppe Event 2015!
Sinds mijn laatste verslag heb ik nog ongeveer twee weken in het ziekenhuis op de kinderafdeling mee gelopen met Sr Nelly. Hier heb ik super veel van geleerd. Sr Nelly moet ook ongeveer het hele bestuur van het ziekenhuis regelen en had daarom niet heel veel tijd om continu op de afdeling te zijn. Dus vond ze het een goed idee om mij de rondes maar zelf te laten doen voor zover ik dat vertrouwde. Zo niet dan kon ik haar wel bellen voor vragen. Dit was wel veel verantwoordelijkheid wat best wel spannend kan zijn. Desondanks ging het wel erg goed en waren het twee erg leerzame weken voor mij.
Dat weekend na mijn vorige blog zou ik ook naar een festival gaan in Mpongwe, maar helaas ging dit niet door om voor mij nog onbekende redenen. Ik zou wel weer mee voetballen met Fc Mpongwe, maar ook dit liep in de soep omdat mijn lift terug naar Ibenga al tijdens de rust moest vertrekken. Ik zou anders de tweede helft mee hebben kunnen doen. Spijtig, maar het is niet anders. Volgend weekend ben ik wel weer welkom, maar ik moet nog maar zien of dat gaat lukken aangezien Petronella me ook uitgenodigd heeft om weer naar haar kerk te gaan.
Zoals ik de vorige keer al zei zou ik een 10 daags avontuur beleven. Nou dat heb ik gedaan, samen met Julia een coassistent uit Emmen die net was aangekomen vanuit Nederland en dit ook wel een goed idee vond. Het betrof erg veel busreizen, maar tussendoor heb ik ook supervette dingen gezien en gedaan. Vrijdag zijn we vroeg in de ochtend, rond een uur of 6, met de bus richting Lusaka gegaan om daar zo snel mogelijk de bus naar Livingstone te nemen. Dit lukte wonder boven wonder. Het ging niet heel vlot en soepel, maar rond een uur of elf in de avond kwamen we wel veilig aan bij het hostel. De volgende ochtend werden we met een groep naar de Victoria Falls gebracht. Ik twijfelde nog enorm wat ik hier nou precies zou gaan doen, want er zijn enorm veel opties die allemaal even duur zijn. Uiteindelijk kon ik de bungee en swing niet weerstaan en heb ik daar toch maar voor gekozen. Echt super vet om te doen. Maar wel erg veel adrenaline. Ik deed eerst de bungee, werd omhoog getakeld, en binnen 5 minuten sta je weer klaar om weer van die kakbrug af te springen. Ik ben wel meteen gesprongen maar dit ging met een behoorlijke dosis tegenzin en een hartslag van 180/min. Dit is ook wel aan mijn oerkreet te horen op het orginele filmpje.
Wat grappig is aan de lokatie is dat het, behalve zo’n beetje tegenover de watervallen, op de grens tussen Zambia en Zimbabwe is. Je loopt dus de brug op vanaf zambiaanse kant en springt als het ware naar de Zimbabwaanse kant. Geinig nou. Op diezelfde brug ben ik ook biljonair geworden. Je kon er namelijk Zimbabwaanse dollars kopen. En zoals sommigen van jullie misschien wel weten zijn die niet heel veel waard. Ik heb nu dus een briefje van 20 biljoen Zimbabwaanse dollars. De nullen passen er nog net allemaal op.
Diezelfde dag zijn we uiteraard ook nog, met een aantal lui van het hostel, naar de Victoria Falls geweest. Wat echt heel indrukwekkend is. Zo groot en zoveel water. Tegenover de hele waterval liep een pad waar je kon lopen. Dit was wel erg glad en nat van alle mist die de watervallen creëren. Je komt ook gewoon zeiknat weer terug. Verder kon je ook naar de bovenkant van de watervallen lopen en daar op wat stenen klauteren. Dit geheel op eigen risico.
Naast de watervallen ben ik ook nog met ander natuurgeweld in aanraking gekomen. Ik kwam namelijk een mieren kolonie tegen van pak en beet 200, grote, mieren. Ze waren op dat moment bezig een termieten heuveltje te terroriseren. Ik vond dat erg interessant en besloot het van wat dichterbij te bekijken. Daarbij had ik niet door dat één van de mieren besloot mij te terroriseren en me in mijn kleine teen te bijten. Dit voelde ongeveer alsof iemand met een hamer op mijn teen sloeg. Het is me zowaar gelukt om boven het geluid van de watervallen uit te bulderen. Ik heb zo’n idee dat jullie je daar wel iets bij kunnen voorstellen hoe dat er uit moet hebben gezien en moet hebben geklonken. De rest vond het in ieder geval erg grappig. Later die week vertelde de gids van de safari me hoe deze mieren heten, namelijk Matabele ants, en verhip zijn we ze daar ook nog tegen gekomen.
De tweede dag in Livingstone ben ik met een groep vanuit het hostel naar een weeshuis geweest om te voetballen met de wezen. Dit is iets wat het hostel elke zondag organiseert. Super leuk, keihard gewonnen en bijna een hernia opgelopen. Tijdens de tweede helft moesten we nog 10 minuten pauzeren, want het was me gelukt om met mijn lompheid een bijennest uit de boom achter het doel te schieten. Één en al paniek en chaos.
Maandag zijn we met de bus naar Lusaka vetrokken. Omdat het niet mogelijk was om direct naar Chipata door te reizen heb ik hier een nacht overnacht. Dit kon bij mijn verzorgster in Chimfunshi, Sherri, die een appartement naast het presidentieel paleis in Lusaka heeft en haar zoon nog steeds miste. Uiteraard wilde ze ons ook uit eten nemen en alles voor me betalen. Wie ben ik om daar nee op te zeggen.
Dinsdag namen we zo vroeg mogelijk de bus richting Chipata. Rond 7:00 uur zaten we in de bus, die naar kots, poep en pis rook, waar we de eerste twee Anaconda films heb kunnen zien. Toen de tweede film was afgelopen vetrok de bus, rond 10:00 uur. Ze willen wel dat de bus echt vol zit dus soms moet je dan wat langer wachten. De reis naar Chipata was verschrikkelijk. Behalve de lucht in de bus duurde het gewoon erg lang. Ze waren namelijk met de weg bezig. En dan niet een stukje. Nee gewoon de volle 400 kilometer ongeveer. Dat ging vooral erg langzaam, maar ook erg hobbelig. Ik ben er ook achter gekomen waarom het er zo stonk. Ik heb 4 kinderen zien overgeven. En het kind voor me rook het eerste 1/3 deel van de reis naar urine, tweede deel naar poep en het laatste deel kotste hij ook nog eens vol over z’n eigen moeder heen. Heel zielig natuurlijk voor kind en moeder, en mij, maar ik probeer een beetje de sfeer te schetsen.
Na 10 uur kwamen we dan eindelijk in Chipata aan. Daar bleek dat Dean, van Deans hill view lodge waar we een kamer wilden boeken, de dag ervoor vermoord was. Dus moesten we ook in de late uurtjes een ander hostel zoeken. Dat ging, maar niet van harte. Ik was dan ook niet heel erg vrolijk. Maar de volgende ochtend was ik gelukkig weer fris en fruitig.
We werden opgehaald door Ndembela, de chauffeur van Jackalberry safaris . Hij bracht ons van Chipata naar het South Luangwa National Park waar we een 5 daagse safari zouden doen.
Ndembela is heel aardig, maar een erg slechte chauffeur. Ik heb hem er meerdere keren op moeten wijzen dat er ook mensen van South Luangwa naar Chipata rijden en dus van uit de andere richting komen. Hij vond het namelijk leuk om te praten en daarbij niet op de weg te letten.
Aangekomen bij de poort van South Luangwa maakten we kennis met de groep mensen waar we de komende 5 dagen mee op zouden schieten. Op dat moment wist ik nog niet hoe hilarisch deze groep zou zijn. 3 van de 6 mensen waren een gezin. Namelijk Allison, iemand die bij de Peacecore werkt en al 1.5 jaar in Zambia woont, en haar ouders die haar kwamen opzoeken. Wij hadden met z’n allen een beetje de zelfde humor wat goede ingrediënten zijn voor een super hilarische safari.
Vanaf de poort werden we direct naar het kamp gebracht. Dit was een uur rijden en echt in de middle of nowhere. Het kamp lag aan een droge rivier en bestond uit een aantal redelijk luxe tenten met eigen “badkamer”. Echt heerlijk om een aantal dagen te zijn. ’s Nachts hoorde je echt super veel geluiden, van uilen en bushbaby’s tot hyena’s en leeuwen.
De rivier was erg zanderig dus daar waren ook allemaal sporen in te vinden. Ik voelde me weer helemaal een padvindertje.
De dagen zagen er allemaal redelijk hetzelfde uit. In principe zouden we 3 gamedrives per dag doen. Verschillend van ochtend en nightdrives en walking safaris. Vooral de nightdrives waren heel vet. Dan stond Dixon met een spotlight om zich heen te schijnen om dieren te spotten. Echt heel impressive hoe hij de kleinste diertjes wist te vinden. We hebben dan ook echt super veel gezien. We hebben een lijst bijgehouden, maar die krijg ik een andere keer van Phillip, een van de andere safari-gangers.
Onze gids, Ed uit engeland, was ook erg goed en kon ons heel veel vertellen over alle dieren. Hij had wel zijn handen vol aan ons omdat we de hele tijd vet hard aan het lachen waren. Ook als we probeerden bepaalde geluiden te horen van bijvoorbeeld bavianen die een luipaard zien etc. Maar ja van 5 dagen safari word je nou eenmaal erg melig.
Ed vond het zelf wel leuk om olifanten een beetje te provoceren. We hebben dan ook een stuk of 4 keer oog in oog gestaan met olifanten die 5 meter van ons af stonden en ook dichterbij kwamen. Ik heb ook nog modder of olifanten snot in mijn gezicht gekregen, omdat hij met zijn slurf naar ons zwiepte. Deze olifant probeerde ook op ons af te rennen maar toen greep Ed wel in door op te staan en met zijn vingers te klikken. Waarop de olifant met de staart tussen de benen wegrende. Blijkbaar zijn ze toch wel erg bang voor mensen.
Verder hebben we nog een hand vol leeuwen en luipaarden gezien en een hele zoot aan grote en kleine vogels. Echt niet normaal hoeveel dieren in dit park leven.
Zondag was het alweer afgelopen en namen we met zijn vijven de taxi, namelijk Ndembela, naar Lusaka. Ongeveer 10 uur bij deze wegpiraat in de auto. Het was desondanks wel een stuk sneller en comfortabeler dan de bus. Allison had bij een vriend in Lusaka een huis geregeld waar we konden blijven. Dit bleek een huis te zijn in een soort hotel complex. Mega duur en mega luxe. Een kamer kost daar 115 euro/nacht en een huis kost 5000 dollar per maand. Het heet Roma Place in Lusaka. Zoek maar even op zou ik zeggen. Erg decadent!
De maandag ochtend daarna zijn we met de bus weer terug gegaan naar Ibenga waar ik vandaag weer lekker gewerkt heb. We kwamen echt tegelijkertijd aan met Maarten die een maand naar België was geweest. Dus nu is de Muzungu clan in het ziekenhuis weer helemaal compleet.

Ik ga het deze week lekker rustig aan doen. Zaterdag of Zondag misschien nog een keertje mee voetballen met Fc Mpongwe en zondag met Petronella naar de kerk. Verder verwacht ik niet veel gekke dingen meer te doen. Woensdag 21:30 vlieg ik terug en Donderdag 13:30 kom ik aan op Düsseldorf.
Hopelijk tot snel!

Tukamonana!