St. Theresa's mission hospital, Ibenga

Mwashibukeni mukwai!
Welkom op mijn beloofde blog over mijn avonturen in Zambia! Ik ben hier nu sinds vorige week zaterdag en het bevalt me erg goed. De vlucht was goed te doen. Het tweede deel vanaf Dubai heb ik zelf mogen vertoeven in de Bussiness class voor een voor mij nog onbekende reden maar wat zal het. Ik ben meer een economy class type trouwens. Echt ontiegelijk geslijm van die mensen en je krijgt alleen maar wijn aangeboden. De man die naast me zat heeft wel geteld 7 glazen gehad en een glas champagne aan het begin van de vlucht. Volgens mij vloog hij wel vaker want hij liep nog redelijk recht het vliegtuig uit. Verder is het eten er wel beter en kon mijn stoel ongeveer in 396 posities worden ingesteld. Dit heb ik de hele vlucht goed uitgeprobeerd tot ongenoegen van mijn buurvrouw aangezien het verzetten nogal wat geluiden maakte.
Zaterdag middag ben ik aangekomen op Lusaka Airport. Hier had ik wat kleine probleempjes. Zo moest ik eerst voor het betreden van het land natuurlijk een visum regelen. Nou had Maarten, de dokter in Ibenga, mij verteld dat ik gewoon een toeristen visum moest aanvragen en moest zeggen dat ik safari’s ging doen en ook een paar dagen vrienden in Ibenga opzoeken. Dit laatste ter dekmantel van mijn grote hoeveelheid spuiten en naalden, chirurgische scharen, pincetten en naaldvoerders, medische boeken en meer in mijn tas.
Ik heb een paar keer geoefend in het vliegtuig hoe overtuigend te zeggen dat ik een toeristen visum nodig had, maar bij de eerste, vrij direct gestelde, vraag: “What’s your purpose for coming to Zambia?!” Brak het zweet me meteen al uit. Gelukkig boeit het ze uiteindelijk allemaal geen reet en kreeg ik gewoon mijn visum, ondanks mijn nogal haperende antwoord. Wel lastig was het feit dat zowel mijn pinpas als mijn credit card het niet deden. Ik moest 50 dollar betalen voor het visum. Gelukkig had ik 200 euro in briefjes van 20 mee voor noodgevallen. Ik mocht gelukkig wel met euro’s betalen. Dit had wel de volgende som tot gevolg. Het is aan jullie om de fouten eruit te halen.

50 dollar x 0.85 = 50 euro , ik betaalde met 3 briefjes van 20 is 60 euro, 60 euro x1.15 – 10 dollar = 50 dollar

Ik vond dit zaakje behoorlijk ruiken, maar ik was al lang blij dat ik dat visum had. De rest van het geld heb ik meteen maar gewisseld naar Zambiaanse Kwacha om de eerste dagen door te kunnen komen tot ik een goed werkende ATM gevonden had.

Vanaf het vliegveld heb ik de taxi naar mijn hostel genomen waar ik de eerste nacht heb doorgebracht. Hier heb ik met wat Canadezen en Amerikanen de Champions League gekeken. Altijd leuk.
De volgende dag, zondag, heb ik in de loop van de ochtend de Wada Chovus bus genomen richting Luanshya. De een na laatste “halte” van deze bus is in Ibenga. Het zou een rit van 6 uur moeten zijn, maar helaas hadden we na 30 minuten al pech. Geen groot probleem werd me verteld dus geduldig blijven zitten. Na 2 uur kwam er toch maar een andere bus en mochten we overstappen.
Bij het overstappen kreeg ik het aan de stok met een vrouw van rond de 40. Ik zou namelijk op haar stoel zijn gaan zitten en de vraag was dan ook een andere plek te zoeken in de op dat moment al overvolle bus. Ondertussen bemoeide de hoogbejaarde vrouw die tussen mij en de andere vrouw inzat zich er ook lekker mee. Dit hele gesprek vond plaats in het Bemba. Voor zover ik wist had ik dus nog steeds een probleem met de vrouw en kon het de rest van bus geen donder schelen. De andere vrouw bleef namelijk heel vastberaden staan. Ik heb maar gedaan zoals de rest van de bus en ben naar buiten gaan kijken. Dit hielp, want na een paar minuten ging de vrouw weer weg en gelukkig moest ze de volgende halte er al uit. Na afloop toen ik de omstanders navroeg of ik nou zo verkeerd bezig was werd mij verteld dat ze geen enkel recht had om mij weg te sturen en dat de oudere vrouw blijkbaar geen zin had in gezanik en haar vertelde om op te lazeren.

10 uur waren we vertrokken en na 6 uur en een dosis vertraging kwam ik uiteindelijk in het donker in Ibenga aan. Hier werd ik opgewacht door Maarten en meteen naar mijn huisje gebracht. Om mijn spullen te dumpen. Daarna heb ik bij hem thuis gegeten.

Hij is getrouwd en heeft 4 kinderen, maar zijn vrouw is nu tijdelijk in België omdat ze bij 28 weken al is bevallen van hun 4e kind. Dit is allemaal erg gecompliceerd gegaan en daarom zijn ze met z’n tweeën via Zuid-Afrika naar België gevlogen. Maarten zal aan het einde van deze maand zelf ook een maand naar België gaan. Op dat moment ben ik dus “alleen” maar dat wordt geen probleem want ik wordt echt super goed ontvangen door de rest van de mensen in het ziekenhuis, die allemaal vlak naast het ziekenhuis of in het klooster vlakbij het ziekenhuis wonen. Verder zit er ook een groep Nederlandse studenten in een dorp verderop waar ik redelijk makkelijk naartoe kan.

Maandag mocht ik meteen aan het werk. Ik begin de eerste 2 weken op de Gynaecologie, daarna 2 weken kinder en 2 weken algemeen, de laatste twee weken ga ik ook proberen een aantal dagen vrij te krijgen om toch wat meer tijd te hebben om rond te reizen hier. De afstanden zijn nogal groot dus je bent zo een hele dag bezig van a naar b te komen.
Op de gynaecologie loop ik gewoon met Maarten mee en in principe is het vergelijkbaar met Nederland wat stage betreft, maar mag ik wel meer. Het ziekenhuis is natuurlijk wel anders, zoals je kunt verwachten in een derde wereld land. Privacy is hier niet echt aan de orde. Mensen komen af en toe gewoon binnen lopen, maar niemand die dat een probleem vindt. Kunnen wij nog iets van leren denk ik. Het is een erg christelijk land, maar dit gaat wel gecombineerd ,met een sterk geloof in voorvaderen, witchdoctors en zwarte magie. Zo’n beetje alles wat gebeurt is de wil van God of andere hogere machten. Dit haalt de druk er wel behoorlijk van af als dokter. Je zult niet zo snel een klacht aan je broek krijgen.
Maandagen beginnen met een weekopening die bestaat uit een klein kerkdienstje, een samenvatting van het weekend wat betreft de patiënten en andere mededelingen.
Maandag, woensdag en vrijdagen worden de rondes op de afdelingen gedaan en op dinsdag en donderdagen zijn de operaties. De rest van de tijd kan ik meelopen met de CO’s (mr. Happy en mrs Yvon). Dit zijn mensen die een 3 jarige opleiding hebben gedaan en eigenlijk vergelijkbaar werk doen als de huisartsen hier. Het is allemaal alleen wel wat kort door de bocht allemaal. Als iemand hoofdpijn/buikpijn heeft en koorts is het waarschijnlijk malaria. Dit is in 80% van de gevallen ook het geval dus kan het ze niet kwalijk nemen.
Op vrijdagen gaan we ook op Outreach waarbij met met de truck dorpen langsgaan die wat verder van het ziekenhuis verwijderd zijn. Afgelopen vrijdag zijn we naar Kanyenda en Kasamba geweest. Hier hebben we de ART clinic gedaan. Dit houdt in dat alle mensen met HIV langskomen, gecontroleerd worden op hun CD4 gehalte en afhankelijk van hun klachten weer nieuwe medicijnen krijgen voor de komende 4 maanden of op een ander medicijn worden gezet.

Het huisje waar ik woon is vrij simpel maar alles is er wat ik nodig heb en het bevalt me eigenlijk erg goed. Het uitzicht is wel erg mooi zoals jullie ook wel kunnen zien. Elke dinsdag (en vanaf juli ook donderdag) komt Petronella alles schoonmaken. Echt een super lieve vrouw die heel veel lacht, vooral toen ik zei dat haar naam een combinatie is van Peter en Nel en dat dat dus betekent dat ze eigenlijk een combinatie van mijn ouders is. Ik kan me niet herinneren dat ik iemand zo hard heb zien lachen. Ze maakt trouwens zo goed schoon dat ik me bijna schuldig voel… ik dacht dat ik alles redelijk netjes had ingericht, maar ze heeft dinsdag gewoon op eigen houtje m’n complete kast overhoop gehaald om alles beter op te vouwen en heeft zelfs mijn tas van binnen en buiten met de hand uit lopen soppen. En dat dus 2 keer per week.

Woensdag avond zijn we naar Mbongwe geweest, een dorp dat een halfuurtje rijden hiervandaan ligt. Hier zitten een stuk of 6 Nederlandse studenten die allemaal projecten doen voor de studie. Hier hebben we wat gekaart etcetera. In Mbongwe is ook een voetbalclub waar ik als het goed is binnenkort mee mag spelen. Het blijken nogal schoffelaars te zijn dus ik hoop dat ik heel blijf.

Dit weekend ga ik met Maarten en wat Australische lui uit een ander dorp hier naar een of ander park hier in de buurt. Het schijnt een soort van mini natuurpark te zijn waar je zelf safarietje kan spelen. Ben erg benieuwd. Verder ben ik druk met het uitstippelen van andere plannen voor de daarop volgende weekenden.

Tot zover deze nogal uitgebreide update. Ik denk dat de volgende over 2 weken zal zijn. Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Twaalamonana!