Fc Mpongwe, Influenza 3.0 en Ibenga Baptist Church

Mulishani bwonse?!
Oftewel een groet en “Hoe gaat het allemaal?!” in één. Waarop jullie hopelijk allemaal antwoorden met Bwino! En vanzelfsprekend Mulishani terug groeten.
Helaas gaat het met mij momenteel eerder panono dan bwino. Na 7 jaren van voorspoed ben ik momenteel namelijk in een periode van zware tegenspoed beland. Ik ben namelijk een dag of 5 flink ziek geweest. En niet zomaar ziek. Nee ik ben getroffen door het influenza virus, oftewel de griep. In een land als dit verwacht je toch exotischere beestjes maar goed. Hier zal ik het mee moeten doen. Ik heb wel het idee dat de griep hier iets heviger van zich afbijt want zo’n griep heb ik zelf nog nooit eerder gehad. Voor de mensen die zich zorgen beginnen te maken, dat is nergens voor nodig. Op het moment van schrijven ben ik alweer zo goed als de oude. De eerste dag was wel even schrikken. Ik werd wakker met spier- en gewrichtspijn door m’n hele lijf. Die ochtend liep ik met Dr. Chikuta de ward round mee en na 3 patiënten werd ik misselijk en werd het opeens zwart voor mijn ogen. Toen ik wakker werd, 10 seconde later, lag ik zelf in een bed naast een van de patiënten en daar mocht ik een nacht blijven slapen. Ook al had ik van alle diagnostiek die ze op me los hebben gelaten om alle serieuze oorzaken uit te sluiten geen afwijkende waarde en voelde ik me redelijk goed.
Van Petronella, die toevallig op diezelfde zaal was opgenomen met een longontsteking, hoorde ik dat ik blijkbaar de val heb proberen te breken door met mijn hoofd tegen de muur te belanden, maar hier heb ik gelukkig niets van gemerkt aangezien ik toch al in dromenland was. Anders had ik dit ook wel anders aangepakt. Daarna heb ik ongeveer 4 dagen lang liggen hoesten, overal veel pijn en nul eetlust.
Ongeveer een uurtje na mijn blackout werd ik trouwens gebeld door Alfred, de echtgenoot van Petronella, om snel naar Dr. Maartens huis te komen omdat daar een cobra van 2 meter was gezien die hij even mores zou leren. Helaas heb ik dit moeten missen…

Behalve alle kommer en kwel zijn er gelukkig nog wel leuke dingen gebeurd. Vorige week zondag ben ik met een groep Nederlanders naar Lake Kashiba geweest. Ik verwachtte een enorm meer aangezien de befaamde Donnafish nog steeds niet op de gevoelige plaat is vastgelegd. Niets bleek minder waar. Je kunt er ongeveer in 5 minuten omheen lopen. Het is daarentegen wel gigantisch diep. Zo diep dat ze het niet echt hebben kunnen meten, maar geruchten gaan dat het wel 250 meter diep is. Alle feiten bij elkaar gelegd komt het erop neer dat ze het niet weten en dat 250 net zo goed 25 zou kunnen zijn. Enfin, het was wel erg mooi en het water was super helder. En nee ik kon de bodem niet zien. Hier hebben we wat gezwommen en rond gehiked
Rond een uur of 1 zijn we weer terug gereden naar Mpongwe. Hier zou namelijk om 15:00 uur een voetbalwedstrijd gespeeld worden waar ik aan mee mocht doen. Om 17:00 verscheen eindelijk de tegenpartij. Die hadden namelijk besloten om de benenwagen te nemen in plaats van een echte wagen. Wat erop neer komt dat ze 2 uur langer onderweg waren. Voor mij wel fijn aangezien het rond 3 uur toch tegen de 30 graden Celsius loopt. Mij was verteld dat ik wel schoenen van hun kon lenen, maar ter plaatse bleken ze niet rekening gehouden te hebben met mijn Muzungu voeten dus ik moest het met mijn sneakertjes doen. Daarnaast wordt je nog even goed met je neus op het feit gedrukt dat je een muzungu bent aangezien mijn benen bijna licht gaven na 10 maanden geen zon gezien te hebben vergeleken met de benen van alle andere spelers. In het ziekenhuis draag ik namelijk alleen lange broeken.
Van te voren was het het idee dat ik 15 minuten mee zou doen en dan gewisseld zou worden. Dit werden uiteindelijk iets van 30, deels vanwege het feit dat ze mijn naam vergeten waren en ik niet doorhad dat ze al 5 minuten “MUZUNGU!!” aan het roepen waren om te wisselen. Hierbij moet vermeld worden dat alle 300 aanwezigen het nodig vonden om al 30 minuten lang aaneengesloten muzungu te roepen, of ik de bal nou had of niet.
De wedstrijd zelf was heel vet om mee te maken. Er waren dus ongeveer 300 supporters op afgekomen. Het blijkt ook een redelijk goede club te zijn die ieder jaar altijd tweede of eerste worden in de hoogste amateurdivisie van Zambia, maar ze hebben geen geld om professioneel te gaan. De tegenpartij was daarentegen een van de lager geplaatste clubs en dat was wel te merken. Na 5 minuten kreeg ik al een open kans om te scoren toen ik alleen voor de keeper werd gezet, maar helaas was de druk te hoog en maaide ik naast. Ik moest ook met links schieten en het was heus niet een heel makkelijke situatie. Als je dat heel vaak blijft herhalen dan geloof je het vanzelf. Ik heb wel een assist op de 1-0 gegeven dus dat maakte het wel iets beter. Ik baalde daarna wel destemeer van het feit dat ik niet zelf gescoord had aangezien de doelpuntenmaker moest rennen voor zijn leven voor 300 uitzinnige supporters. De eindstand was 3-0. Volgende week spelen ze weer thuis en dan mag ik weer meedoen als mijn gezondheid het toelaat.

Afgelopen zondag ben ik met Alfred naar de kerk geweest. Petronella was nog niet fit en bleef thuis om te koken. Ik was ook nog niet fit, maar dacht dat ik dit wel vol zou houden. Alfred zou me vanaf de markt mee nemen naar de kerk. Klein stukje lopen zou dat zijn, zeg maar 3 kilometer. En dat terwijl ik de laatste 3 dagen amper had gegeten en nog steeds groene meuk aan het ophoesten was. Niet heel verrassend dat ik compleet uitgeput bij die kerk aankwam.
De dienst zelf was erg leuk. Ik begreep weinig van wat er gezegd werd, maar vooral het zingen beviel me wel. Ik blijf me verbazen hoe Afrikanen zonder moeite met iets van 6 verschillende stemmen kunnen zingen. Een stuk mooier dan dat monotone van ons. Wat ook erg leuk was, was dat in deze kerk 3 koren waren. Een vrouwenkoor, waar Petronella in zit, een gemengd koor en een kinderkoor. En elke zondag mag ieder koor hun talenten vertonen. Dus af en toe dansen er van her en der personen naar voren om al zingend en dansend het koor te vormen en hun repertoire te laten zien. Helaas was deze week alleen het gemengde koor aanwezig, maar aan het einde van mijn verblijf zal ik weer gaan en dan zullen alle koren optreden. Lijkt me heel erg leuk!
Een naar dingetje aan de dienst was de collecte. Vooraan de kerk stonden namelijk 3 manden. Iedere mand had zijn eigen doel. Één voor het gebouw, één voor de kerk en één mysterieuze mand, waarvan ik pas heel laat begreep dat die voor de gasten waren. Toen ik Alfred vroeg welke gasten dit waren werd me duidelijk dat er een collecte gaande was om geld voor mij op te halen. Zodat ik eten en drinken kon kopen. Dat voelde toch niet helemaal prettig, maar ik heb de 20 kwaccha maar gewoon in ontvangst genomen en ik heb ervan genoten ook.
Wat wel erg leuk was aan de collecte was dat de manden niet door de kerk heen gingen, maar de hele kerk ging naar de manden onder begeleiding van heel veel gezang. Dit moest uiteraard dansend. Ik hoef jullie dus niet te vertellen hoe dat er bij mij uit moet hebben gezien met mijn nog halfgrieperige zombielichaam.
Een ander mooi puntje vind ik dat het begrip zondagskleren hier een stuk beter uit de verf komt dan bij ons. Echt de kleurrijkste kleren en super mooie jurken.
Na afloop gingen we bij Petronella en Alfred thuis eten. Weer 3 kilometer lopen. Weer helemaal kapot. Daar aangekomen stond wel een enorme, heerlijke maaltijd op me te wachten en daar was ik wel aan toe. Petronella heeft me nog geleerd zelf Nshima of Millipap, zoals dat in Venda heet, te maken. Daarbij heeft ze me vooral heel veel uitgelachen, omdat ik continu m’n klauwen brande aan de opspattende Nshima.
Al met al was deze dag, behalve een hele leuke ervaring, ook een test of ik die week weer gewoon aan het werk kon. Ik heb het overleefd.

Vandaag en morgen is het hier “Heroesday(s)”. De Zambiaanse onafhankelijkheidsdagen. Het enige wat ik er tot nog toe van merk is dat niemand echt van plan is om ook maar iets uit te vreten deze dagen. In het ziekenhuis was vandaag namelijk bijna niemand te bekennen. Ik stel dan ook voor dat mensen niet op Heroesday ernstig ziek worden want dat kon ze wel eens duur komen te staan.

De komende twee weken zal ik meer op de kinderafdeling met Sr Nelly mee lopen.
Volgend weekend is er een festival in Mpongwe. Als het goed is ga ik die bezoeken met wat mensen uit het ziekenhuis en aansluitend hoop ik weer opgesteld te worden voor FC Mpongwe.
Het weekend daarna ga ik beginnen aan mijn 10 daagse avontuur waarbij ik heel veel met de bus ga reizen, maar hopelijk ook heel veel leuke dingen ga zien. Dit ga ik alleen nog niet verklappen!

Bedankt voor het lezen en hopelijk tot de volgende keer!

Ps. De foto’s zet ik eerst op Facebook en zal ik bij terugkomst ook hierbij zetten. Het kost namelijk nogal veel data om het te uploaden.