Eerste verslag :)

Hee allemaal! Of zoals in het Creools: Bonjou tout moun!

Leuk dat jullie hier mijn blog komen lezen! Wij, ik en mijn TFT, hadden het idee om elke drie maanden een nieuwsbrief te schrijven. Maar uiteraard laat ik in de tussentijd regelmatig van me horen op mijn blog. Anders wordt de nieuwsbrief een boek dat per kwartaal naar de drukkerij mag.

Vorige week zondag ben ik samen met mijn ouders na een leuk afscheidsfeestje midden in de nacht vertrokken om een nieuw hoofdstuk in mijn leven te beginnen. We kwamen vier uur aan in Brussel op het vliegveld Zaventem. Hier aangekomen konden we na slechts een uur zoeken een prachtige parkeerplek vinden. Eén tip: Ga niet met een auto hoger dan 2 meter naar België want ze maken het je daar dan behoorlijk moeilijk.
Hoe dank ook. Alles verliep daarna voorspoedig en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig naast een oud Spaans vrouwtje die het erg leuk vond om tegen me aan te praten. Ondanks dat ik met m'n steenkolen Spaans probeerde aan te geven geen Spaans te spreken heeft ze me bijna de hele vlucht bezig gehouden. Erg gezellig dat zeker, maar het enige dat ik uit die 9 uur vliegen heb kunnen halen is dat ze in Santo Domingo woont en dat ze na de landing, met een bijzonder luide “Gloria Deus! Alleluja!”, erg blij was veilig aangekomen te zijn en naar mijn inschatting hoogstwaarschijnlijk christelijk was.
Op het vliegveld aangekomen ontmoette ik meteen twee Nederlanders die natuurlijk, gierig als we zijn, met mij een taxi wilden delen. Een uurtje later kwam ik aan bij mijn hotel. Zeker niet verkeerd met een binnentuin met heerlijk zwembad. Dat was helaas het laatste beetje luxe dat ik heb mogen proeven want de dag erop ging het, af en toe behoorlijk letterlijk en eigenlijk continu figuurlijk, bergafwaarts. Samen met Rob, de directeur/manager van het ziekenhuis die me bij het hotel heeft opgehaald, heb ik maandag de bus gepakt richting Cap Haïtien in Haïti. Een prima touringcar die we met 8 anderen moesten delen. Helaas was het net als alle andere bussen met airco in warme landen ongeveer -33 °C en was het lastig te genieten van de mooie reis. 8 uur verder kwamen we aan op onze volgende bestemming. Hier hebben we overnacht bij vrienden van Rob om vroeg in de ochtend de taxi naar Ou Borgne te pakken. Langzaam maar zeker werden de wegen slechter en slechter en in Ou Borgne, een plaatsje van niks, moesten we overstappen op motortaxi's omdat de weg de auto's niet meer toe zou laten. Dus elk achterop een motor met alle tassen voor en achter ons . In eerste instantie vond ik het nog leuk en vooral heel vet om mee te maken. Over geïmproviseerde bergpassen en dwars door rivieren waarvan het water gelukkig niet te hoog stond. Met heerlijke Haitiaanse muziek uit de in elkaar geprutste speakers. Maar na een uur mocht er van mij toch wel een einde aan komen. Helaas waren we nog niet over de helft. De wegen bestonden bijna continu uit grote keien waar de motoren hun weg door, langs en over moesten vinden. Dit een boel getril en gebeuk en meerdere hernia's tot gevolg. De mooie uitzichten langs de kust en langs prachtige baaien werkten wel verzachtend en zorgden ervoor dat ik het toch iedereen die niet vies is van een beetje geweld zou aanraden.
Uiteindelijk kwamen we heelhuids aan in Port de Paix en hoefden we nog maar één overstap te maken naar Passe Catabois. Opnieuw achter op de motor en dit keer slechts 50 minuten rijden op iets betere wegen. Helaas raakte mijn bestuurder al snel de andere motor kwijt omdat hij moest tanken en stond ik er even alleen voor. Gelukkig werkten de woorden “Allé Passe Catabois” als geen ander en reden we er in één ruk naartoe. Tijdens die rit heb ik meteen mijn Creools gebotvierd op de bestuurder. Dat ging best goed. Dat wil zeggen: hij gaf steeds antwoord, maar helaas had ik geen flauw idee wat die antwoorden waren. Hoe dan ook wel een beetje hoop voor de toekomst.

Ik ben inmiddels een dikke week in Passe Catabois en het bevalt me erg goed. Ik heb een prima woning met alles erop en eraan. Niet heel groot maar daardoor goed netje te houden.
Op het werk gaat het ook erg goed. Ik loop momenteel vooral mee met Dr. Anna om met name het Creools te leren. Als er kleine klusjes zoals hechtingen en dergelijke tussendoor komen doe ik die.
Iedere ochtend is er spreekuur waarbij patiënten vanuit de hele omgeving langskomen. Sommigen zijn zelfs 8 uur onderweg om het ziekenhuis te bereiken. Het valt me mee hoe ziek de patiënten zijn. Meestal is het meer huisarts geneeskunde. Maar af en toe komt er wel erg zieke mensen langs met bijvoorbeeld tuberculose, HIV of andere enstige infecties. Daar zijn gelukkig wel goeie medicijnen voor aanwezig dus die proberen we dan zo goed mogelijk te behandelen. Daarnaast is hier altijd dreiging van het uitbreken van een of andere epidemie van bijvoorbeeld cholera. Als dat gebeurt zullen we het erg druk krijgen om de mensen daar goed doorheen te helpen.
Ik ben zelf nu nog erg veel bezig te de taal te leren. Dat is op dit moment voor mij het belangrijkste en daar is gelukkig genoeg ruimte voor. Het gaat ook erg goed. Anna en Jacquelien helpen me hier erg veel bij en ook de Haïtianen vinden het leuk om me te helpen. Dus ik denk dat dat vrij snel beter zal gaan. Dan zou ik ook zelf mee kunnen draaien met het spreekuur. Nu zit ik er vooral nog bij en denk mee met Anna en Jacquelien.
Het spreekuur duurt tot ongeveer 1 uur in de middag. Daarna beginnen we met de operaties. Het zijn niet hele grote buikoperaties ofzo, maar meer kleinere ingrepen. Zoals het verwijderen van tumoren, cystes, abcessen en het opereren van hernia's. Erg veel hernia's. Voor mij erg fijn omdat die ingrepen goed te leren zijn en ik er dus eerst wat makkelijker in kan komen. In de loop van de komende weken zal ik daar ook meer en meer in gaan helpen. Eerst nog even goed aan de manier van werken en de taal wennen dat ik ook met de verpleegkundigen en operatieassistenten kan communiceren.

Na het werk ben ik veel bezig met de taal te leren en foto's te maken van de omgeving. Het is een erg droog gebied maar desondanks zijn er veel vogels en is er veel te zien. Ik ben al met een Haïtiaan, Binder (zeg Bender), een stuk wezen lopen langs de nagenoeg droge rivier, de Mustique. De grote hoeveelheid gieren die daar boven je cirkelen lijken niet heel veel goeds te voorspellen en dat klopt ergens ook wel omdat het hier al tijden niet meer echt heeft geregend. De bronnen raken steeds leger en lijkt binnenkort toch wel echt voor problemen te gaan zorgen. Voor ons maar zeker ook voor de bevolking. Gelukkig, denk ik, schijnt orkaan Matthew onze kant op te komen. Ik ben erg benieuwd en hoop vooral dat hij niet te veel schade aan zal richten en wel veel water met zich mee brengt. Wij zitten in stevige betonnen huizen dus echt zorgen maken we ons niet. De zorgen zijn er wel meer voor de Haïtianen die vaak in kleine hutjes wonen die bij een flinke orkaan niet zullen blijven staan. Zondagavond zouden we wat moeten gaan merken van de orkaan dus we bereiden ons zo goed mogelijk voor.

Tot zover mijn eerste update vanuit Haïti. Ik zal proberen jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden als is dat niet heel eenvoudig met het internet hier. Mijn streven is om elke 2 a 3 weken een blog te schrijven en om de drie maanden een nieuwsbrief eruit te doen.

Tot de volgende keer!

N a wè lot fwa!